Hayatta öyle vakitler vardır ki ‘şimdi ben ne yapacağım?’ der insan, geriye dönmek ister, bunun bir rüya olmasını diler. Fakat evet gerçektir her şey, tüm yaşananlar. Yayından çıkan bir ok, raydan çıkan bir tren, ağızdan çıkan bir söz… Yaşamı anlamlı kılma çabası içinde en acınacak vaziyette görürken kendimi, artık bu anlamı bulacağım konusunda da fazlasıyla umutsuzluk içindeyim. Bu umutsuzluk halinden rahatsız oluşum hala bu umutsuzluğu bile içselleştiremediğim ve kabul edemediğim manasına geliyor besbelli ama ne olursa olsun insan olarak, hele hele de bir kadın olarak hayata bakışımızdaki o duygusal tarafı bir türlü kenara atamıyor, gerçekleri kabulden bazen çok fazla kaçıyoruz. Gerçekler neden acıdır, ya da gerçekleri acılaştıran biz miyiz?

30.09.2012

17.30